Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

IV P 32/15 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Rejonowy w Chełmie z 2015-05-06

Sygn. akt IV P 32/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 maja 2015r.

Sąd Rejonowy w Chełmie IV Wydział Pracy

w składzie:

Przewodniczący:

SSR Anna Górna

Ławnicy:

Anna Skibińska, Elżbieta Skwara-Drozda

Protokolant:

sekr. sąd. Marzena Seniuk

po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2015roku w Chełmie

na rozprawie

sprawy z powództwa E. S.

przeciwko Urząd Gminy w S.

o odszkodowanie

I.  powództwo oddala;

II.  nie obciąża powódki kosztami procesu.

Sygn. akt IV P 32/15

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2015 roku do Sądu Rejonowego w Chełmie wpłynął pozew E. S. przeciwko Urzędowi Gminy w S. o odszkodowanie w kwocie 8.580,90 zł za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę. Ponadto powódka wnosiła o przywrócenie terminu do złożenia odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że strony od dnia 15 stycznia 1985 roku łączyła umowa o pracę na czas nieokreślony. Od kwietnia 1992 roku powódka pełniła funkcję kierownika referatu do spraw obywatelskich. Wraz z powódką w przedmiotowym referacie pracowało jeszcze dwóch pracowników C. R., który zajmował się ochroną przeciwpożarową, ewidencją ludności oraz T. B., który zajmował się świadczeniami alimentacyjnymi. Podniosła, że do jej obowiązków należało między innymi prowadzenie spraw z zakresu akt stanu cywilnego, prowadzenie ewidencji działalności gospodarczej, nadzór nad produkcja rolną, wydawanie zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych, wydawanie zezwoleń na wycięcie drzew, nadzór administracyjny nad sprawami z zakresu łowiectwa, nadzór nad stanowiskiem do spraw ewidencji ludności i zarządzania kryzysowego. Powódka zaznaczyła, iż otrzymała wypowiedzenie umowy o pracę, którego przyczyną była likwidacja stanowiska wprowadzona zarządzeniem nr 8/15 wójta gminy S. z dnia 16 lutego 2015 roku. Zdaniem powódki przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę, jako likwidacja stanowiska pracy była pozorna. Powódka wniosła także o przywrócenie terminu do złożenia odwołania od wręczonego zawiadomienia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia wskazując, iż od momentu dowiedzenie się o przyczynie wypowiedzenia była niezdolna do pracy z powodu choroby. (pozew k. 2-4)

W odpowiedzi na pozew datowanej na dzień 24 kwietnia 2015 roku pozwany Urząd Gminy w S. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwany podkreślił, że powódka odwołanie od rozwiązania umowy wniosła po upływie ustawowego terminu siedmiu dni. Zaznaczył, iż powódka w dniu złożenia jej oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę, przyszła do pracy i ją wykonywała, a po otrzymaniu wypowiedzenia uzyskała zwolnienie od pracy. Podniósł, iż powódka będąc wieloletnim doświadczonym pracownikiem, co prawda przebywającym na zwolnieniu ale z możliwością chodzenia – mogła złożyć do sądu odwołanie w terminie. Nadto pozwany zaznaczył, że nie tylko stanowisko powódki zostało zlikwidowane ale cały referat spraw obywatelskich został usunięty ze struktur organizacyjnych Urzędu Gminy S.. (odpowiedź na pozew 13-18)

Powódka na rozprawie popierała powództwo i rozszerzyła je do kwoty 11.376 zł wnosiła o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od otrzymanego wypowiedzenia, zaś pozwany wnosił o jego oddalenie powództwa, a przede wszystkim wnosił o oddalenie wniosku o przywrócenie terminu. (k. 45)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

E. S. pracowała w pełnym wymiarze czasu pracy w Urzędzie Gminy w S. od dnia 15 stycznia 1985 roku początkowo na czas określony, zaś od dnia 1 lipca 1986 roku na czas nieokreślony, następnie od dnia 1 stycznia 1990 roku mianowana została na stanowisko inspektora. Zmiana ustawy o pracownikach samorządowych spowodowała, iż stosunek pracy E. S. z dniem 1 stycznia 2009 roku z mianowania przekształcił się w umowę o pracę. W dniu 1 lipca 1991 roku E. S. powierzono obowiązki kierownika referatu do spraw obywatelskich. Do obowiązków E. S. należało między innymi prowadzenie spraw z zakresu akt stanu cywilnego, prowadzenie ewidencji działalności gospodarczej, nadzór nad produkcja rolną, wydawanie zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych, wydawanie zezwoleń na wycięcie drzew, nadzór administracyjny nad sprawami z zakresu łowiectwa, nadzór nad stanowiskiem do spraw ewidencji ludności i zarządzania kryzysowego. Wynagrodzenie E. S. wynosiło 3.792 zł. (dowód: zaświadczenie o wynagrodzeniu k. 21; akta osobowe)

W dniu 25 lutego 2015 roku E. S. otrzymała wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony w dniu 1 stycznia 2009 roku z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynie w dniu 31 maja 2015 roku. Przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę był likwidacja stanowiska wprowadzona zarządzeniem nr 8/15 Wójta Gminy S. z dnia 16 lutego 2015 roku. (dowód: zarządzenie k. 36; akta osobowe)

W dniu otrzymania wypowiedzenia umowy o pracę E. S. poszła na zwolnienie lekarskie, na którym przebywała do dnia 6 marca 2015 roku ze wskazaniem lekarskim o symbolu „1”, zaś od dnia 7 marca 2015 roku do dnia 5 maja 2015 roku przebywała na zwolnieniu lekarskim ze wskazaniem o symbolu „2”. (dowód: zaświadczenie lekarskie k. 5-6; zwolnienia lekarskie k. 7-8; akta osobowe)

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie powołanych dowodów. Wiarygodność dowodów z dokumentów nie była kwestionowana przez strony. Nie budzą one także wątpliwości Sądu Rejonowego co do swojej wiarygodności.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jako niezasadne podlegało oddaleniu.

Terminy do złożenia odwołania od wypowiedzenia (art. 265 § 1 k.p.) oraz wystąpienia z żądaniem przywrócenia do pracy lub odszkodowania (art. 265 § 2 k.p.) biegną od wypowiedzenia lub rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracodawcę, tj. od dnia, w którym oświadczenie pracodawcy doszło do pracownika w sposób pozwalający mu zapoznać się z jego treścią, choćby pracownik odmówił zapoznania się z nim (art. 61 k.c. w zw. z art. 300 k.p.). Jak trafnie stwierdził SN w tezie 2 wyroku z dnia 26 listopada 2003 r., I PK 490/02, OSNP 2004, nr 20, poz. 353, złożenie pracownikowi oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę w sposób dorozumiany (art. 60 k.c. w zw. z art. 300 k.p.) jest równocześnie zawiadomieniem go o rozwiązaniu umowy o pracę w rozumieniu art. 264 § 2 k.p.

Zgodnie z art. 265. § 1 k.p. jeżeli pracownik nie dokonał - bez swojej winy - w terminie czynności, o których mowa w art. 97 § 21 i w art. 264, sąd pracy na jego wniosek postanowi przywrócenie uchybionego terminu.

Według art. 265 § 2. k.p. wniosek o przywrócenie terminu wnosi się do sądu pracy w ciągu 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu. We wniosku należy uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające przywrócenie terminu.

Zgodnie z art. 265 § 1 k.p. sąd pracy na wniosek pracownika przywróci określony w art. 264 k.p. termin odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę, jeżeli jego uchybienie nastąpiło bez winy pracownika. Wniosek w tym zakresie należy złożyć w ciągu siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu, uprawdopodabniając okoliczności uzasadniające przywrócenie terminu (art. 265 § 2 k.p.).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że już samo złożenie przez pracownika pozwu po upływie tego terminu stanowi równoczesne złożenie wniosku o przywrócenie terminu (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów z dnia 14 marca 1986 r., III PZP 8/86 - OSNC 1986/12/194), a uwzględnienie powództwa pracownika bez wydania odrębnego postanowienia o przywróceniu terminu do dokonania tej czynności (art. 265 § 1 k.p.) oznacza jego przywrócenie (por. wyrok z dnia 24 stycznia 1997 r., I PKN 1/96, OSNAPiUS 1997/18/337). Instytucja przywrócenia terminu ustanowiona w tym przepisie nie jest tożsama z tą, o której traktuje art. 168 k.c. (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 18 maja 2010 r., I PK 15/10, LEX nr 602201 oraz z dnia 12 stycznia 2011 r., II PK 186)10, LEX nr 786379). Terminy przewidziane w art. 264 k.p. (oraz w art. 97 § 21 k.p.) są bowiem terminami prawa materialnego, do których nie mają zastosowania przepisy Kodeksu postępowania cywilnego dotyczące uchybienia i przywrócenia terminu. Dlatego też konsekwencją wniesienia pozwu po upływie terminów określonych w tych przepisach, jeżeli ich nie przywrócono, jest oddalenie powództwa (por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 1986 r., III PZP 8/86, OSPiKA 1987, Nr 1, poz. 19 z glosa T. Zielińskiego oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 sierpnia 1998 r., I PKN 258/98, OSNAPiUS 1999, Nr 17, poz. 547).

Zgodnie z hipotezą normy art. 265 § 1 k.p. przywrócenie uchybionego terminu możliwe jest tylko przy spełnieniu jednej, ale za to koniecznej przesłanki, a mianowicie braku winy pracownika w przekroczeniu terminu. Muszą zatem zaistnieć szczególne okoliczności, które spowodowały opóźnienie w wytoczeniu powództwa oraz związek przyczynowy pomiędzy tymi okolicznościami a niedochowaniem terminu do wystąpienia strony na drogę sądową. Im większe opóźnienie, tym bardziej ważkie muszą być przyczyny je usprawiedliwiające (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2001 r., I PKN 660/00, OSNP 2003 nr 20, poz. 487). Owe obiektywne okoliczności muszą być jednak zestawione z indywidualnymi cechami pracownika, by ocenić ich wpływ na procesy decyzyjne strony i w konsekwencji tegoż - móc przyjąć istnienie lub nieistnienie winy w uchybieniu terminu do wystąpienia z roszczeniami na drogę sądową. Warunek ten trzeba analizować przy uwzględnieniu z jednej strony subiektywnej zdolności wnioskodawcy do oceny rzeczywistego stanu rzeczy, mierzonej zwłaszcza poziomem wykształcenia, skalą posiadanej wiedzy prawniczej i życiowego doświadczenia, z drugiej zaś - zobiektywizowanego stopnia staranności, jakiej można oczekiwać od osoby należycie dbającej o swoje interesy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 1994 r., I PRN 21/94, OSNAPiUS 1994 nr 5, poz. 85).

Z materiału dowodowego przedmiotowej sprawy wynika, iż powódka w dniu 25 lutego 2015 roku otrzymała pomimo jego nie przyjęcia wypowiedzenie umowy o pracę. Zatem termin na wniesienie odwołania przez powódkę biegł od momentu poinformowania powódki o rozwiązaniu umowy o pracę to jest od dnia 25 lutego 2015 roku. Z treści pozwu wynika, iż powódka znała przyczynę wypowiedzenia. W wyniku otrzymania wypowiedzenia umowy o pracę, powódka to jest od dnia 25 lutego 2015 roku przebywała na zwolnieniu lekarskim, na którym przebywała do dnia 6 marca 2015 roku ze wskazaniem lekarskim o symbolu „1”, zaś od dnia 7 marca 2015 roku do dnia 5 maja 2015 roku przebywała na zwolnieniu lekarskim ze wskazaniem o symbolu „2”.

W ocenie Sądu Rejonowego okoliczności sprawy wskazują, iż brak jest przesłanek kwalifikujących nieistnienie winy powódki w uchybieniu terminu do wniesienia odwołania. O ile okres przebywania na zwolnieniu lekarskim od dnia 25 lutego 2015 roku do dnia 6 marca 2015 roku kiedy powódka miała zalecenie, że „chory nie może chodzić” można uznać za usprawiedliwiony to okres od 7 marca 2015 roku kiedy przebywała na zwolnieniu lekarskim ze wskazaniem „chory może chodzić” nie może za taki być uznany. Zdaniem Sądu Rejonowego brak było wówczas przeciwskazań do wniesienia odwołania od złożonego powódce wypowiedzenia wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu. Skoro powódka w tym okresie złożyła odwołanie do sądu, nie czekając na zakończenie upływu zwolnienia lekarskiego.

Nadto zgodzić się należy ze stanowiskiem pozwanego, iż powódka jest osobą z wieloletnim stażem pracy, wykonującym pracę na stanowisku kierownika referatu spraw obywatelskich – tym samym posiadającym doświadczenie zawodowe i życiowe pozwalające na oczekiwanie od niej należytego dbania o swoje interesy jak zachowanie terminu do wniesienia odwołania. Zatem po stronie powódki istniała faktyczna możliwość wniesienia odwołania w terminie bądź po ustaniu zwolnienia, w którym nie mogła chodzić, zwłaszcza, iż nie wymaga ono zachowania szczególnej formy i znajomości przepisów prawa pracy.

Mając to na uwadze Sąd Rejonowy podzielił pogląd Sądu Najwyższego, iż przekroczenie przez pracownika terminu prawa materialnego określonego w art. 264 § 1 k.p. uniemożliwia ocenę zasadności wypowiedzenia umowy o pracę i powoduje oddalenie powództwa (vide wyrok SN z dnia 5 marca 1999 r., sygn. akt I PKN 604/98).

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Rejonowy orzekł jak w punkcie I-szym wyroku.

Mając zaś pod uwagę sytuację życiową powódki, zwłaszcza utratę pracy i związaną z tym sytuację materialną nie obciążył powódki kosztami procesu.

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Marzena Seniuk
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Chełmie
Osoba, która wytworzyła informację:  Anna Górna,  Anna Skibińska, Elżbieta Skwara-Drozda
Data wytworzenia informacji: